Czartoryscy herbu Pogoń Litewska to ród książęcy wywodzący się od Konstantego, księcia na Czartorysku, jednego z synów Olgierda, Wielkiego Księcia Litwy. Gniazdem rodzinnym był Czartorysk, a potem Klewań na Wołyniu (w rękach rodziny w latach 1475-1860). Tytuł książęcy uznany został w Polsce i na Litwie w 1569 r., potwierdzony przez sejm w Królestwie Polskim m.in. w 1815 r.
Jan Franciszek Czartoryski, przyszły ojciec Michał, urodził się Pełkiniach koło Jarosławia. Każdy człowiek od początku swego życia czerpie wiele od swych rodziców i z atmosfery domu rodzinnego. Nie inaczej było w życiu Jana. Jego osobowość, postawy życiowe, duchowe wartości zostały uformowane przez wspaniałych rodziców: księcia Witolda Czartoryskiego i Jadwigę z Dzieduszyckich.
O tym, jakimi zasadami kierował się w dorosłym życiu Jan Franciszek Czartoryski, późniejszy o. Michał, w bardzo dużym stopniu zadecydowało wychowanie, jakie otrzymał w domu rodzinnym.
Jan podczas studiów dał się poznać jako zaangażowany katolik świecki. Na Politechnice był jednym z założycieli Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”.
Jako przedstawiciel pokolenia niepodległej Polski młody Jan, jak większość jego rówieśników, doświadczył konieczności przerwania dopiero rozpoczętych studiów. Kształtującą się Rzeczpospolitą dotykały różne zagrożenia militarne i polityczne. Jan, wychowany w duchu patriotycznym, nie uchylał się od obowiązku walki o wolność Ojczyzny, także z bronią w ręku.
W sierpniu 1927 r. kleryk lwowskiego seminarium duchownego, Jan Czartoryski ostatecznie podejmuje decyzję, aby wstąpić do dominikanów.
1 sierpnia 1944 r. Michał Czartoryski jedzie ze Służewa do śródmieścia Warszawy, gdzie ma umówioną wizytę lekarską. Tam zastaje go Godzina „W”.
Po ponad miesiącu walk, w nocy z 5 na 6 września, powstańcy wycofują się do Śródmieścia. Pozostają tylko cywile i najciężej ranni w szpitalach.